hayatım boyunca arkamda dayım olmadı.gerçi böyle bir beklentim de olmadı, belirsizlik icinde kaldıgım zamanlarda. ki şimdi gene - şu günlerde - hayatta ilerleyecegim yolun eşiğindeyken;belirsizlikler, muallaklar beni mafediyor! benim gibi bekleyen insanlarla birlikteyim ama aynı duyguları paylasmadıgımız cok acık...
günlerdir kafamda beliren tek şey: ''bugun günlerden pazartesi mi?'' sorusu!
en son haksızlıga ugradıgımda telafisi icin bir yıl beklemiştim.amacıma gec ulasmıstım.icimde büyütmüstüm ve ertesi yıl istedigim başarı benim olmustu. -diyorum ki belki bu yılda hani... ne biliyem işte orda terslik olursa gene böyle mi düşüneceğim?! hiç sanmıyorum .
umutsuzluklarımı ne sırtıma yüklenmeye niyetim var ne de avuclarıma almaya! ne olacaksa olsun gibi bir düsüncem de yok bu sefer. sadece yapabileceklerimi ve karsımdakilere haksızlıga karsı söyleyebileceklerimi kestirebiliyorum az buçuk. böyle bir ateşi körüklüyorum kac gündür içten içe.
evet benim bir dayım var -ki iyi ki de var-
ama!!! bu hayata torpilimizi gecirecek bir dayımız yok!
-şu sıralar ise tek pişmanlığım: zamanında alabilecegim referans mektuplarını '' aman yarın gider alırım yaa'' deyip, o yarının geldiginde benim zamanımın yetmemesi ve sonucunda almamam .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder