anlayamadım bu mu olacaktı ki bizim yaşamamız gerekenler.. bir o kadar mutlulugun tadının damaklarımızda hissetmişken.. sevinçlerimiz gerginliğimiz olacagı veya hüzünlerimizin bizi boğacağı bir birliktelikolmamalıydı.. bizimkisi... ama olmamalıydı diyorum ya bakma sen bana,benim bu dediklerime oldu işte. hala çözemediğim bir ruh hali içinde iki yaprak arasına kıstırılıp kalmış bi kitap ayracı kadar kaderine bırakılmış nesneselliklerdeyim.. hayat her zaman bize beklentilerimizi karşılayacak şekilde fırsatlar sunmuyor, gerçihayat fırsat sunuyor mu bi o kadar tartışılır ya kimbilir belki de biz fırsat yaratmak içinpekte istekli değilmişiz.. bunu yazarken içimi derinden bi ürperti kapladı, aslına bakarsan nedeni garip bir şekildeyorumlamam olabilir; kendimle konuşo durdugum zamanlarda ''sen yaptın kızım yapacağını daha niye düşünüyorsun bu denli'' derken bile kendimde suç payı arayıp durmam en büyük zayıflık göstergemdi.. zaaflarım mı desem aslında bu değil bunun cevabı biliyorum; bi doymamışlıktan öteyegidecek bi sorgulama değildi bu yaptıgım benim.. inat etmeni istemiyordum dön bak bi arkana demek istiyordum sana.. konuş ,susma ,yüzüme bakmak istemiyorsan tamam bakma,tamam konuşma belkide amabirkere gülümse istiyordum..
bunlardan bitkin düşmek istiyordum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder