hep bir günün biten özleminde tükendik ya da onu yakalarken yittik icimizdeki huzursuzluğumu huzura erdirme çabasında debelendigimizi farketmeden...kafamızı kaldırıp gökyüzüne kocaman actık kollarımızı kimi gün hüzünü avuclarımız içinde gökkusagındaki parlemente bırakırken..
Biz hayatı böyle sevdik huzursuz bi demlikteki çay gibi.. :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder