Hayal degildin belkide ama bulmusken seni ; senden neden kendimi cekerim ki bi kamplumbaganın ele alındıgında minicik kafasını kabuguna gecirmesi gibi...
Bilmiyorum ne kadar anlaşılırım bu konularda! Beni anlamak ister miydin onu da bilemem ya... hep bir tarafı eksik kalacak duygulara gebe olucak sanırım içimde biriktirdiklerim...
Neden ugrasıyorum ki bu kadar elimi eline alamıycak sıcacık ısıtamıycaksan benim.. İnan bende bilmiyorum neden bu kadar içimi içine katıp içimle konuşuyorum. Neden senden kaçmıyor ki benim içimde çarpan şu lanet kalp zımbırtısı? Halbuki eminim o da istemiyor bu denli acıyı.Biliyorum artık bogazı yara icinde, yutmakta bile zorlanıyor, benden cok içime acımalıyım degil mi ? Yorulmuş muydu hislerimle boğuşmaktan ? -bu da soru mu - diyor muhtemelen...
Hayatı isimlendiremiyorum ben kolaylıkla.Keşke senden benden ibaret diyebilseydim,mazeretim olsaydı böyle söylemlere.Yapaazdım hayata dair bu kadar çok şey yaşarken.Kız yüzünü oğlana cevirdiginde oglan ''ne oldu'' demeseydi veya bu tarz bakmasaydı kıza kız belkide derdi ki : ''Evet hayat sen ve benden ibaret...''
Şimdi ise kız kapkara gözleriyle hayatı rengarenk anlamlar katmaya devam ediyor.Her ne kadar ''hayat'' ona bu gözlerle ona bu dünyayı kapkara göstermeye çalışsada!
Hayata renk vermenin çabasında sürüklenirken hayallerimizin rengi nedir ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder